Volhouden, totdat…

Je doet wat nodig is. Thuis, op je werk, in je omgeving. Je bent er voor iedereen, altijd. Je schouders zijn breed genoeg, toch?

En toch…Soms voel je het aan die diepe zucht bij het opstaan. Of aan het snauwen naar je kinderen, terwijl je dat helemaal niet wilt. Aan het gejaagde gevoel dat je niet goed kunt verklaren, maar dat er altijd is – als een achtergrondgeluid dat nooit stopt.

Je houdt vol, al jaren misschien. Omdat je denkt dat het niet anders kan. Omdat je geleerd hebt dat sterk zijn betekent: doorgaan. En je wéét ook: anderen hebben het zwaarder, dus wat klaag je eigenlijk.

Maar vanbinnen ben je moe. Niet alleen van de drukte, maar van het altijd maar moeten.Altijd zorgen, altijd overzien, altijd beschikbaar.

Misschien merk je dat je sneller huilt, of juist minder kunt voelen. Dat je jezelf een beetje kwijt bent geraakt. Dat er geen ruimte meer is voor wat jij nodig hebt.

Je hoeft niet te wachten tot je echt niet meer kunt.Soms begint herstel met het erkennen: dit gaat zo niet langer.Je mag opnieuw leren ademen. Leren luisteren naar wat jij nodig hebt. En voorzichtig voelen wat rust betekent, in jouw lijf, in jouw hoofd, in jouw hart.

Herken je iets in dit verhaal? Neem gerust eens een moment om stil te staan bij hoe het écht met je gaat.