Wat je wél of juist níet kreeg in je jeugd, draag je vaak onbewust met je mee

Sommige vrouwen die bij mij aankloppen zeggen iets als:"Ik snap het niet… mijn jeugd was niet slecht, en toch voel ik me vanbinnen zo onrustig of leeg."

Of juist: "Het was vroeger moeilijk bij ons thuis, maar ik dacht dat ik het inmiddels wel verwerkt had."

Wat je in je jeugd wél kreeg – liefde, aandacht, bevestiging – vormt de basis onder hoe je jezelf ziet. En wat je niet kreeg, maar wél nodig had, laat vaak sporen na. Onzichtbaar, maar voelbaar.

Misschien kreeg je wel veel verantwoordelijkheid, maar weinig geborgenheid.

Misschien was er altijd druk om sterk te zijn, maar geen ruimte voor jouw emoties.

Misschien waren je ouders er lichamelijk, maar niet emotioneel.

Misschien kreeg je veel kritiek en weinig bemoediging.Of was het gewoon… stil.

Als kind ga je je dan aanpassen. Je leert om niet tot last te zijn.Om braaf, behulpzaam of onafhankelijk te zijn. En dat werkte…. toen.

Maar nu je volwassen bent, merk je misschien dat die patronen je tegenhouden.Je kunt moeilijk voelen wat je nodig hebt.Je zorgt altijd eerst voor een ander. Of je twijfelt voortdurend aan jezelf – alsof je nog steeds bevestiging zoekt.

Dit zijn geen karakterfouten.

Dit zijn sporen van wat er ooit ontbrak.

De pijn van vroeger werkt vaak door in hoe je denkt, voel en doet.En het bijzondere is: zodra je dát begint te herkennen, komt er ruimte.

Ruimte om te helen.

Ruimte om nieuwe keuzes te maken.

Ruimte om jezelf te geven wat je toen gemist hebt – in kleine, liefdevolle stappen.

Je verleden bepaalt niet je toekomst.Maar het mag wél gezien worden. Zodat jij vrijer verder kunt.

Misschien raakt dit iets in jou. Neem dan gerust de tijd om te voelen wat dit bij je oproept. En als je daar eens over wilt praten, weet dan dat je welkom bent.